Baśń metalurgów
Kilka pytań
Słowiański rdzeń Europy
Topór, miedż i korab
Wschodnia granica paleolitycznej Słowiańszczyzny biegła brzegiem Morza Czarnego aż do Ukrainy. Według włosko-holenderskiego językoznawcy, znaleziska archeologiczne potwierdzają wyniki jego badań lingwistycznych, dzięki którym wyodrębnił najstarszą ojczyznę Słowian. Słowo Ariowie przekształciło sie z biegiem czasu w słowo Iran (Arian), gdzie grupa R1a jest reprezentowana u ponad 50% populacji
Ustala początek słowiańskich kultur rolniczych, jako pierwszych w Europie, na 7 tysiąclecie p.n.e.. Według jego ustaleń, w ciągu dwóch i pół tysiąca lat ta cywilizacja rozwija się z basenu Dunaju do Wschodniej i Środkowej Europy, zaś od 5 tys. p.n.e. także jako cywilizacja miedzi, a następnie brązu. Z kolei według rekonstrukcji dokonanej przez Petra Jandáčka i Antoniego Perdiha, „słowiański język matczyny” (używany przez lud o „słowiańskich genotypach mitochondrialnych i chromosomach Y”) powstał około 7 tys. lat p.n.e.
Za geograficzny matecznik protosłowiańskiego, który do dziś w większości zajmują narody słowiańskie, wskazali obszar zasiedlony w Starożytności przez Wenedów/Wenetów (w szczególności wokół Szlaku Bursztynowego), którzy są tożsami ze Słowianami. Z tego obszaru, którego rdzeniem jest dzisiejsze Międzymorze, Słowiańszczyzna rozprzestrzeniła się w ciągu tysiącleci na olbrzymie terytorium od Indii i Władywostoku do Grenlandii. Tak szeroko zakrojona ekspansja była możliwa m.in. dzięki temu, że towarzyszyła jej znajomość zaawansowanej metalurgii, którą Słowianie (Hyksosi, Hetyci, Filistyni czy Ariowie) górowali nad przedstawicielami innych ludzkich kultur starożytności.
